Project-updates
Lange stilte. Op dit blog bedoel ik. Ik heb nog zo veel halve blogs liggen, die ik allemaal niet afgemaakt heb en niet met jullie heb gedeeld. Er is nog steeds zo veel te vertellen over mijn werk, dit land, het leven, de problemen. Maar ik kwam er niet meer aan toe. Er gebeurde zo veel de afgelopen tijd, veel dingen zijn veranderd, en opeens is het einde daar. Het is mijn laatste week in Malawi.
Het is gek om het hier zo te noemen, nadat ik zo lang niets van me heb laten horen. Het is ook gek om afscheid te nemen, van een plek die erg als thuis is gaan voelen. De afgelopen jaren zijn voorbij gevlogen, met toppen en dalen en ik zo kan er nog wel een stuk of 20 clichés op loslaten. Er waren dagen dat ik continue achter mezelf en de feiten aanliep, geen tijd om alles wat voorbij kwam in mijn hoofd te kunnen verwerken. Er waren ook dagen dat er weinig gebeurde of weinig veranderde, zodat ik me afvroeg wat ik hier nou eigenlijk aan het doen was. Er waren enorm euforische momenten, rushes van adrenaline. Maar er waren ook enorm frustrerende momenten, of dagen waarbij de ellende zich wel leek op te stapelen.
Het is goed zo. Ik heb de afgelopen twee-en-een-halfjaar over het algemeen een toptijd gehad, met de meest afwisselende baan die ik waarschijnlijk ooit zal hebben. Een van de halve complete blogs die ik nog op mijn laptop vond ging over deze afwisseling en begint met de zin ’24 uur werk, 5 verschillende specialismen’. Wat de vijf verschillende waren weet ik nu niet meer, maar zo zagen vele diensten er uit. In de zinnen die erop volgden lees ik mijn eigen frustratie terug over dat alles een beetje doen, het blijft allemaal namelijk vrij beperkt. Je kunt geen vijf specialisten tegelijk zijn, het voelt soms meer als de klok horen slaan maar niet weten waar de klepel hangt. En dat maakt ook dat het na een bepaalde tijd mooi geweest is. Je wil verder, je wil weer leren, horen van mensen die wel precies weten hoe het zit en meer mogelijkheden hebben om erachter te komen wat er nu echt bij je patient speelt.
Niet dat we de afgelopen jaren maar wat hebben aangerommeld. Integendeel, ik denk dat St. Luke’s een serieus ziekenhuis is waar alle clinicians hun best doen om de patiënten zo goed mogelijk te diagnosticeren en te behandelen. In de afgelopen jaren hebben we het lab kunnen uitbreiden met nieuwe apparatuur en testen, nieuwe medicatie geïntroduceerd en diagnostiek en behandeling geprobeerd op een hoger niveau te tillen door introductie en promotie van CTG, baarmoederhalscoagulatie en echo-diagnostiek op de afdeling. Mijn collega Christiaan Huigens, in december vertrokken, heeft hier een enorm aandeel in gehad en ik ben hem erg dankbaar voor de goede tijd die we hier samen hebben gehad. Samen met de clinicians en verpleegkundingen hebben we geprobeerd St. Luke’s als betrouwbaar ziekenhuis te doen gelden, waar we tijd nemen voor patiënten en soms tot het uiterste willen gaan. Zoals een van onze clinicians het laatste mooi verwoorde: ‘I like working at St. Luke’s, because here we never give up on our patients.’
Dit klinkt allemaal mooi, maar er gaat nog steeds ontzettend veel mis. In Malawi, in de overheidsziekenhuizen en natuurlijk ook bij ons. Er zijn dan ook een hoop dingen die ik niet zo snel zal ga missen. Het zorgsysteem heeft onmogelijke uitdagingen waar ontzettend lastig mee om te gaan is en armoede speelt hierin de grootste rol. Initiatieven zijn vaak veelbelovend maar lopen stuk op het logge systeem waarin er op zoveel vlakken problemen zijn dat er nog geen plaats is voor nieuwe technieken of medicijnen. Een voorbeeld: HIV zorg is uitstekend geregeld in Malawi, alle medicatie is bijna overal beschikbaar en gratis. Protocollen zijn er in overvloed en zijn ook erg goed en duidelijk. Toch gaat het echter nog zo vaak mis: patiënten komen eenmalig voor medicijnen en komen niet meer op dezelfde plek terug, documentatie gaat verloren, resultaten verdwijnen en voor je het weet is iemand compleet therapieresistent. Dit is een van mijn grote frustraties. Er wordt enorm veel geld gepompt in dit deel van de zorg, maar als de overige infrastructuur niet verbetert, heeft het uiteindelijk nog weinig zin. Disclaimer: deze visie is gebaseerd op mijn ervaringen hier. Hoewel ik inmiddels best wat weet over het zorgsysteem, ben ik geen expert op organisatorisch of politiek niveau. Er zijn velen die hier veel meer vanaf weten en ook ongetwijfeld een genuanceerder beeld kunnen weergeven.
Zoals je merkt, er is nog genoeg te zeggen en te schrijven en wie weet komen er in de toekomst nog wat verhalen naar boven. Maar nu is het tijd voor iets anders. Binnenkort hoef ik me hier niet meer dagelijks druk over te maken, wat ook wel een geruststelling geeft. Hoewel ik graag betrokken blijf, met name als het gaat om internationale vrouwenzorg, is het nu tijd om even te focussen. Ik kijk dan ook enorm uit naar de volgende stap. Van een klein dorpje in Malawi verhuis ik in maart naar een van de grootste hoofdsteden van Europa. Het zal geen grote verrassing zijn dat ik Laura ga vergezellen in Londen, waarbij ik me ga storten op een ander gecompliceerd gezondheidszorgsysteem, namelijk de NHS. Een nieuw avontuur. Wellicht dat daar ook nog menig blog over te schrijven is.
Ik wil via deze weg iedereen bedanken die mij heeft gesteund tijdens mijn tijd in Malawi, op welke wijze dan ook. Kaartjes, bezoeken, donaties, berichten, spullen; alles heeft geholpen voor mij en de patiënten om ons heen. Met name Stichting Malawecare en haar donateurs, opgericht aan het begin van dit avontuur, heeft enorm veel bijgedragen, waarvoor ik zeer dankbaar ben. Het was een mooie tijd.
https://woutermalawi.wordpress.com/
Eenmalige donatie
Inschrijven voor onze nieuwsbrief
Koop online via SponsorKliks